ลอยชาย

         เอ๋ย, ใครตั้งเค้าเจ้าข้าเอย
         เอ้อระเหยลอยชายให้ชิดใกล้
         จากอีกฝั่งฟากฟ้ามาแต่ไกล
         สู่อีกฟากฝั่งใด, ใครเฝ้ารอ

         ลอยชายเชิญชวนตั้งแต่เช้า
         ตั้งเค้ารักใคร่, ใครร้องขอ
         เอ๋ย, เจ้าครึ้มฟ้ามาเคลียคลอ
         ครึ้มใจจดจ่อด้วยพอใจ

         กี่ครั้งตั้งเค้าให้คาดคิด
         ลอยชายชีวิตไปชิดใกล้
         เอ้อระเหยเลยผ่านนานเท่าใด
         เอ้อระเหยดวงใจไม่จดจำ

         เอ๋ย, ใครตั้งเค้าข้าเคยตัว
         เคยใจหม่นมัวจนใกล้ค่ำ
         เอ้อระเหยเอ่ยลาอย่าคืนคำ
         ลอยชายใจช้ำจนเย็นชา

                            ศราทร
                            24.8.52 (มติชนสุดสัปดาห์, 15 มกราคม 2553)